η σημασία του εδάφους κάτω από το πέλμα σου

      Κάθομαι εδώ, σα το κοριό που κάνει τον ψόφιο και μηρυκάζω τα ακούσματα που γαργάλησαν τα αυτιά μου . Δεν χρειάζονται πολλά... ακούσματα εννοώ. Μια λέξη που θα ξεφύγει από την καμινάδα θα βρει στην αναννεωμένη ψυχή μου έδαφος να ριζώσει και να ανθίσει καθώς επαναπροσδιορίζονται με την μόνιμη επιστροφή μου στην ύπαιθρο οι εναλλαγές των εποχών και οι ταχύτητες . Μέσα μου κι έξω μου . 

      Η Λίλιαν οργάνωσε μια εμπειρία ομαδικής δημιουργικής γραφής, εδώ στο χωριό. Οι εμπειρίες που μοιραζόμαστε μέσα από τις ανυπόμονες κι άγουρες προτάσεις είναι σπουδαίο υλικό ! Κάθε επίδοξος μικροσυγγραφέας, κάθε σελίδα με καρικατούρες μας, κάθε φράση και μια χούφτα σπορικά . 

      Η Νατάσα μοιράστηκε τις προάλλες κάτι που το 'ζησε με την ψυχή της : Ένα απόδειπνο που βγήκε περίπατο στην αμμουδιά, που μοναχά οι δικές της οι πατούσες γράφανε αποτυπώματα  Που έκανε μετά μια βουτιά τσίτσιδη χωρίς κανένας να κοιτά. Και που δεν την ένοιαζε ύστερα, ότι μια βροχούλα θα αλλοίωνε τα τεκμήρια των ποδιών της ως το άλλο πρωί . Της έφτανε που τα άφησε πίσω ευανάγνωστα, ορατά, αδιαπραγμάτευτα δικά της . 

     Ο τρόπος που σε γειώνει απόλυτα το περπάτημα στην άμμο, δείχνει τη σημασία του εδάφους κάτω από το πέλμα σου. Έχουμε ζητηματάκι εδώ ! Πατάμε σε σαθρό έδαφος για να διανύσουμε υπερφίαλες αποστάσεις . Ως άτομα, ως οικογένειες, ως παρέες κι ως κοινωνίες .

    Το έδαφος το επιλέγουμε !  Ακόμη και σε μεγαλούπολη μπορούμε να περπατήσουμε σε χώμα. Την κατάσταση των άκρων μας την επιλέγουμε. Μπορούμε να τα προστατεύουμε και να τα "ακούμε" . Η χειραψία μας με έναν γνωστό περνάει δεκάδες πληροφορίες. Και με τα πόδια μας συμβαίνει. Υπάρχουν τεχνικές ενεργοποίησης των ποδιών μας με λίγη πρωϊνή μάλαξη και δυό τρεις διατάσεις. 

   Και μετά είναι το μεγαλύτερο ζήτημα, εκεί που θέλω να καταλήξω. Και στο μυαλό μας, πριν από όλα έχει σημασία το έδαφος κάτω από τους ιδεομηρυκασμούς μας. Το μυαλό μας διανύει εξίσου υπερφίαλες αποστάσεις καθημερινά και ελάχιστες φορές εξετάζει το έδαφος πάνω στο οποίο εδράζει την αρχική ιδέα. Λάθος αφελτήριο , λάθος διαδρομή ! Έτσι προκύπτουν οι τεράστιες αποστάσεις μεταξύ μας . Έτσι προκύπτει στις κοινότητές μας αυτό που ονομάζω στα κείμενά μου "το κύκνειο χάσμα". 

   Η σημασία του εδάφους κάτω από τα λογικά μας άλματα . Σε μια ομάδα παιδιών αυτά είναι λυμένα. Τα παιδιά κλαίνε για την ίδια αιτία. Όταν τα αγνοείς. Όταν βλέπουν βιαιότητα. Όταν πεινάνε. Μετά οι αντιδράσεις τους σταδιακά αντιγράφουν τους μεγάλους. Μαθαίνουν να παριστάνουν ότι κλαίνε όταν είναι βολικές οι περιστάσεις για να τραβήξουνε συγκεκριμένο προσωπικό όφελος. Οι ενήλικες είναι συνεχώς αδικημένοι, συνεχώς πεινασμένοι και συνεχώς εμπρός σε υποτιθέμενες βιαιοπραγίες. 

  Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε συνεχώς αδικημένοι, συνεχώς πεινασμένοι και συνεχώς εμπρός σε βιαιοπραγίες. Αυτή η "θυμοκρατία" που έχει εγκατασταθεί στις κοινωνίες μας είναι επίπλαστη. Η οργή δεν είναι μέσον εξέλιξης κανενός πλάσματος, έλογου και άλογου. Η νηφαλιότητα είναι το όχημα. 

  Γι αυτό, αν είναι να συναντηθούμε ας ξαναδούμε ο καθένας τα εφαλτήριά του. Ας ρυθμίσουμε τους βηματισμούς μας κι ας ακούσουμε μετά τα πόδια μας. Εκεί που στραβά αρμενίζουμε, εκείνα το λένε. 

  Άντε, πάμε πάλι λίγα βήματα πίσω και θα την ξαναβρούμε , μια συμβατή περπατησιά θέλω να πω. 

  Θα τη ξαναβρούμε. Αφου κατά βάθος, όλοι μας ξέρουμε .

   

     

ο διάλογος

 

- Φιλαράκι ;  πελε χάνως ;

    - Εσύ ;  Αμερι χάνος ;

μια στιγμή που κράτησε για πάντα

     Είμαι πρωτότοκος . 

     Έχω έναν σκληρό πατέρα, τα βιώματά του δεν τον άφησαν να μεγαλώσει χωρίς να θυμώσει . Έτσι , ενώ με την μητέρα οι φράσεις σ' αγαπώ, σε θαυμάζω και οι άλλες πιο καθημερινές, ευχαριστώ, συγγνώμη, σ' αδίκησα, έλα 'δω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, εξαφανίσου τώρα να μη σε βλέπω, εκστομίζονταν συχνά και χωρίς αδιάβροχο στίγμα, στην περίπτωση της αλληλεπίδρασης με τον μπαμπά ήταν απαγορευμένες. Δεν εγκαταστήσαμε ποτέ μας "κόκκινο τηλέφωνο" .

    Την ημέρα που το φέρετρο με τη στρουμπουλή 99χρονη γιαγιάκα μου κατέβηκε με τα σχοινιά στην οριστική θέση του για να κλείσει με την εκκωφαντική σιωπή του ένα από τα κομβικότερα κεφάλαια της ζωής του πατέρα, τα μάτια μου ήταν καρφωμένα επάνω του αναμένοντας ένα κάτιτις ανατρεπτικό. 

   Σε μια αργόσυρτη στιγμή, εκείνος έσκυψε, πήρε λίγο νωτερό χώμα στο δεξί χέρι, πρώτα το μύρισε, μετά το πασπάλισε στα δάχτυλα σαν αναποφάσιστος σεφ με μια πρέζα χοντρό αλάτι και μετά άνοιξε τα δάχτυλα και το άφησε σαν για πρώτη φορά να μην είχε τον έλεγχο στα πράγματα . Ο θόρυβος που έκανε εκείνη η αμελητέα ποσότητα από δροσερούς κόκκους ήταν δυσανάλογα τραχύς. 

  Τότε, σαν να αναζητά κάποιον εμπειρογνώμονα, με έψαξε με τα μάτια, έστρεψε το σώμα του κατά πάνω μου, περπάτησε πέντε, έξι νομίζω βήματα και χύθηκε στην αγκαλιά μου. Μόνο το δικό μου αυτί έπιασε εκείνο που ψιθύρισε ο εξηντάχρονος άντρας :

  Τώρα, μόνον εσένα έχω.   

Μίκης : Καλλιτεχνικό χρονολόγιο

 

χρονολόγιο

 

 

φορές φορές, πάνε και με τη ροή

   Ο φιλαράκος μου με πήρε χθες από τα μούτρα :

    Είσαι ένας κλασσικός περφεξιονίστας , φρικιό του απόλυτου ελέγχου των συνθηκών , μου λέει, έρχονται στιγμές που πρέπει απλώς να αφεθείς . Άσε το πλεούμενό σου χαλαρό, σαν ένα κανώ σε ένα ήρεμο ποτάμι, να κυλήσει προς τη θάλασσα και αν αισθάνεσαι μικρές απειλές κάνε ισοδύναμες μικρές διορθώσεις, μια με το κουπί δεξιά, αφέσου λίγη ώρα, άλλη μια αριστερά, αφέσου πάλι. Αφέσου να νιώσεις τη δύναμη από κάτι απώτερο να σε οδηγεί.  

   Πάνε που και που και με τη ροή... το ποτάμι δε σταματά, ούτε στιγμή, να σκέφτεται τη θάλασσα . Ούτε κι εσύ , ε ; 

   Δέχτηκα αυτή τη συμβουλή από έναν άνθρωπο που δίνει τόσες συμβουλές ώστε σου προκαλεί δυσφορία. Όμως τούτη εδώ η μια εμένα σήμερα, με το πρώτο ξύπνημα της φύσης γύρω, σαν σοφή μου φαίνεται, η κατάλληλη συμβουλή στην κατάλληλη στιγμή. 

   Είναι δύσκολο για έναν ενήλικο να δέχεται παραινέσεις . Είναι κάτι που εμένα με "γανιάζει" . Επειδή, από λάθος αντίληψη σεβασμού έχω αφεθεί πολλά χρόνια να με συμβουλεύουν καταιγιστικά και μπούκωσα. Το σκυμμένο κεφάλι που σου ζητούν να επιδεικνύεις "για το καλό σου" σε όλο αυτό που αποτελεί το σύστημα γύρω από τα τρυφερά σου χρόνια, σε όλο αυτό που τελικά καθορίζει, κακά τα ψέματα αρκετές από τις αρχικές στοχοθεσίες των νιάτων σου, τούτο το σκυμμένο κεφάλι επανέρχεται με την κάθε αφορμή στο θυμικό μου και με γανιάζει. Δεν θέλω να ακούσω πλέον συμβουλές. Καμία και από κανέναν ! Η λέξη νισάφι είναι κρεμασμένη στο στόμα μου. Νισάφι ! 

     Οι συμβουλές ωστόσο έχουν ένα πανίσχυρο πλεονέκτημα. Εκπέμπονται και μου απευθύνονται από έξω ! Κάποιος βλέπει τις κινήσεις μου, την στάση του σώματός μου, τη δύναμη της λάμψης στα μάτια μου τη δεδομένη στιγμή, τη θερμοκρασία του λόγου μου, τον ρυθμό των πράξεών μου και μου κάνει μια παρατήρηση . 

   Σε καμία περίπτωση εγώ ο ίδιος δεν θα μπορούσα να "διαβάσω" τον εαυτό μου από απέναντι . Σε καμία περίπτωση. Και όταν δέχομαι μια αντίδραση πρέπει να αδράξω την ευκαιρία κι ας γανιάζω. Το πως φαίνομαι από απέναντι, είναι ένα εξαιρετικό βοήθημα για να επιλέξω τις μικρές μου διορθώσεις. 

   Ο φίλος , διέκρινε ότι πρέπει να μου πει τούτα τα λόγια καθώς σε μια αδιαμφισβήτητα θετική-ευνοϊκή συνθήκη με παρατήρησε να υπεραναλύω τα δεδομένα μου. Μου έχει κάνει δεκάδες παρατηρήσεις για όλα τα ελάσσονα , ακόμη πως να ρίχνω τη τροφή της γάτας στο πιατάκι. Αυτός είναι ο συγκεκριμένος ο φίλος. Συμβουλεύει ακατάπαυστα και ασυναίσθητα. Εγώ αν είμαι ξύπνιος όμως, πρέπει να ξεχωρίσω από όλο αυτό το συνονθύλευμα συμβουλών, την μια που έχει μεγάλη αξία, την ουσιαστική, εκείνη την "ζουμερή".

   Φορές φορές, αφέσου... πάνε και με τη ροή . Ζήσ' το . 

   _____________________________

 Υ.Γ.  Βγαίνοντας από το μπάνιο τράβηξα το πρωί μαλακά ένα τεράστιο προσόψι το οποίο γλύστρισε από το κεφαλάρι της καρέκλας και ήρθε πίσω μου. Μαζί του ήρθε και η καρέκλα ! Ένα θυλήκι που ήταν ραμμένο σε μια πλευρά του και δεν το είχα δει ποτέ δυό χρόνια, πέρασε από ένα μπαλάκι στην κορυφή της καρέκλας και την άρπαξε. Το θυλήκι ήταν ακριβώς όσο το μέγεθος από το σκαλιστό μπαλάκι , οι πιθανότητες να συμβεί αυτό ήταν απειροελάχιστες. Αλλά συνέβη . Πίστευα ότι μαλακά τραβώντας τη πετσέτα , θα έλεγχα όλη την κατάσταση... Είμαι ένας άτυχος περφεξιονίστας 😉..

   

μεταξύ τραμπάλας και κούνιας εγώ προτιμώ την δεύτερη

     Όταν θέλω να παίξω ( με ) τη ζωή μου κορώνα γράμματα , προτιμώ το λάθος που θα διαπράξω να είναι της ευθύνης μου . 

     Έχω ανέβει δεκάδες φορές στην τραμπάλα . Λίγος κόπος . Κάποιος σε ανεβάζει και κοιτάς από ψηλά . Αισθάνεσαι δυνατός, κυρίαρχος αφέντης των πραγμάτων . Πλην όμως ο απέναντι κουράζεται ή κάνει μια δεύτερη σκέψη και σηκώνεται να φύγει , απροειδοποίητα . 

     Και πέφτω άσχημα . 

     Μεταξύ τραμπάλας και κούνιας εγώ προτιμώ την δεύτερη . 

     Έχω ανέβει δεκάδες φορές στην κούνια . Παρ' όλη την φημολογία ότι σε κουνάει μονάχη της δεν σου κάνει τίποτα . Κάθεται και περιμένει . Πολύς ο κόπος . Συντονισμός κινήσεων , ευστροφία , συγκέντρωση και θάρρος . Όλα τούτα βγαίνουν από μένα για να πετύχει η αιώρηση . Και όταν το παρακάνω , τρώω τα μούτρα μου . Αλλά από δικό μου λάθος . Από λάθος μέτρημα του εαυτού μου . 

     Και πέφτω άσχημα .

     Εκεί κάτω μπορεί να αισθανθώ πολλά πράγματα καθώς μετράω τις πληγές μου . 

     Ένα πράγμα δεν αισθάνομαι :  προδομένος . 

     Μεταξύ τραμπάλας και κούνιας εγώ προτιμώ την δεύτερη . 

     Εσύ ;  

τι εύστοχα ΕΠΙ λεγμένες λέξεις

 

       Πρν από λίγες μέρες το Ισραήλ κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία με ένα ξαφνικό σφυροκόπημα . - Οπότε όλοι μας ανοίξαμε να δούμε πόσο ακόμη χαμηλότερα θα εκπέσουμε ως ανθρώπινο είδος σε ένα πλανήτη που μετά βίας πλέον μας ανέχεται. Και όλοι μας ακούσαμε "εύστοχα επιλεγμένες λέξεις" .   

       Μάθαμε ότι "διεξάγεται επιχείρηση" για να "πληγούν" υποδομές του "τυρρανικού καθεστώτος" της Σιιτικής επικράτειας . Μάθαμε ότι "εξουδετερώνονται" ηγετικά στελέχη όπως ο "διαβόητος" Αλ Μπουντρουχαμί και ότι σημειώνονται σημαντικές "παράπλευρες απώλειες". Μάθαμε ότι κάθε ελεύθερη χώρα έχει από τον νόμο το δικαίωμα στην "νόμιμη άμυνα" αν θεωρήσει ότι ο αντίπαλος "προετοιμάζεται για σοβαρό πλήγμα". Μάθαμε ότι ένας "νεοεκλεγής ηγέτης" διαμήνυσε στον αντίστοιχο "επικεφαλής" το τέλος του, με τη φράση "καλή τύχη". Μάθαμε ότι πριν απο αυτό, ο απ' εκεί αδιάλακτος αρνήθηκε συμφωνητικό τελεσίγραφο του πλανητάρχη . Δεν μας θύμησε κανείς το προηγούμενο τελεσίγραφο του "νεοεκλεγέντος ηγέτη" προς την "απονομιμοποιημένη" Ουκρανική κυβέρνηση Μάθαμε ότι στόχος της "επιχείρησης" είναι η "αποκατάσταση της δημοκρατίας" στην εκεί μεριά . Αυτά μάθαμε για την από εκεί μεριά . Είναι και πολύ μακριά, στα βάθη της Ασίας και δεν μπορούμε να τα μάθουμε κι όλα ...

       Μάθαμε απ' την εδώ μεριά, απ' την καλή μεριά, ότι στο χθεσινό άγριο τρομοκρατικό τυφλό χτύπημα δολοφονήθηκαν αθώα γυναικόπαιδα, καταστράφηκαν σχολειά & παιδικοί σταθμοί. Μάθαμε ότι εκεί  αποκεφαλίστηκαν εν ψυχρώ με γιαταγάνια απεσταλμένοι εφημερίδων. Μάθαμε ότι εδώ στην καλή μεριά, διαλύονται οικογένειες ξεκληρίζονται αθώοι και κουβαλιούνται ανάπηροι και άκακοι υπέργηροι σε υπόγεια . Μάθαμε ότι μια μάνα που κλαίει το ανήλικό είχε χάσει και τον μεγάλο της γιό σε προηγούμενο "τυφλό χτύπημα" των τρομοκρατών. Μάθαμε τα πάντα για τις συγκινητικές προσπάθειες των κατοίκων να στηρίξουν ο ένας τον άλλον, είδαμε χαμογελαστούς εφήβους να δίνουν αίμα και εθελοντές να μοιράζουν ανθρωπιστική βοήθεια σε γριούλες. 

      Μας τονίστηκε ότι όλοι μας οφείλουμε να θυμόμαστε την "εκτέλεση" της φοιτήτριας που έβγαλε τη μπούργκα και τις αποτρόπαιες κτηνωδίες του δυναστικού κυβερνητικού μηχανισμού εκεί πέρα. Μάθαμε ότι κατέβασαν το internet ότι λογοκρίνεται η ελεύθερη επικοινωνία και χρησιμοποιούνται ολοκληρωτικές μέθοδοι προπαγάνδας πάνω στον ανύποπτο αμόρφωτο πληθυσμό. Μάθαμε ότι η χώρα συνδέεται με τη χρηματοδότηση των ανταρτών στους οποίους οφείλλεται η διπλάσια τιμή που θα πληρώσουμε την βενζίνη μας την επόμενη εβδομάδα. Και το χειμώνα που έρχεται καλή τύχη στους παπούδες με το κρύο.

      Τι καλά που ζούμε στην απ' εδώ μεριά κι έχουμε την τύχη να λαμβάνουμε "απρόσκοπτη ενημέρωση" . Έτσι δε θα χρειαστεί να μπω στον κόπο να καθησυχάσω τους γονείς μου ότι δεν επέρχεται ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Ξέρουν ήδη ότι , κάπου πολύ μακριά, διεξάγεται ένας... "χειρουργικής ακρίβειας" αφοπλισμός μουλάδων. Και προσεύχονται το εκεί καθεστώς να πέσει όσο πιο γρήγορα γίνεται, με κάθε τρόπο. Για να πέσει η τιμή του πετρελαίου τον Οκτώβρη. 

     Άμα ξέρεις τι γίνεται, ξέρεις και τι να προσευχηθείς .  

       

 

     

είμαι ένας όμορφος μπόμπιρας 5 ετών, στην Τεχεράνη

 

    Το πρωί η μαμά θα μου πάρει μια καινούργια τσάντα για το σχολείο. Την έχω σταμπάρει, ελάτε να σας τη δείξω, είναι μια στο γαλάζιο του ουρανού πάνω πάνω αριστερά, εκεί στο βάθος . Τώρα τα μαγαζιά είναι κλειστά .  

    Ο μπαμπάς άφησε τα χρήματα και μας φίλησε κάπως πιο δυνατά από άλλες φορές.  Μετά έφυγε και ο ουρανός δεν ήταν γαλάζιος γιατί ήταν μαύρος , πάνω πάνω αριστερά εκεί στο βάθος . Τώρα τα σπίτια είναι κλειστά . 

   Δεν έχω πολλά τετράδια και αυτά που έχω είναι γραμμένα γεμάτα λέξεις που έχουν εμπρός το "θα". Προσεύχομαι τώρα για ένα όμορφο ξημέρωμα . Ένα ξημέρωμα που θα έχει τα χρώματα που αγαπούν τα παιδιά, κυρίως πράσινο. Το κρεβάτι μου είναι στρωμένο πολύχρωμο και μετά θα κοιμηθώ. Πρώτα ο Θεός θα ξυπνήσω μέσα στα σεντόνια μου που δεν θα είναι κόκκινα . Τώρα τα όνειρα είναι κλειστά . 

   Είμαι ένας μπόμπιρας 5 ετών. Η μαμά με κοιτάζει με λατρεία και απελπισία κι εγώ σκέφτομαι τι έχω κάνει πάλι λάθος. Εκείνη λέει τίποτα μωρό μου. Αλλά της φεύγουν δάκρυα που δεν έχουν χρώματα και κυλάνε στα μάγουλά της που είναι τα πιο όμορφα μάγουλα στον κόσμο. Συνήθως μου διαβάζει ένα τελευταίο παραμύθι αλλά απόψε λέει ότι δεν θέλει να μου διαβάσει τίποτε τελευταίο. Τώρα τα βιβλία μου είναι κλειστά. 

   Με πήρε ο ύπνος μάλλον. Παρ΄όλο που ακούω ακόμα πράγματα δεν πιάνω και δεν νιώθω πράγματα. Η μαμά δεν φαίνεται πουθενά. Την φωνάζω και δεν βγαίνει ήχος. Τώρα τα μάτια μου είναι κλειστά.  

νέο ξεκίνημα ;

      Η έκφραση "κάνω ένα νέο ξεκίνημα" έχει γίνει κλισέ. Την ακούω δεξιά αριστερά σαν να πρόκειται να παρκάρει κανείς αλλού το αμάξι.

     Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει τέτοια συνθήκη :                

 Ποτέ δεν ξαναξεκινάμε . 

 Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τέτοια συνθήκη . Είναι απλά μια "δήλωση" που κάνουμε, μια συμφωνία με το σώμα μας και μια υπόσχεση για μια άλλη στάση απέναντι στα πράγματα που θα πέσουν στα πόδια μας. Επανεκκίνηση στο μυαλό είναι σχεδόν ανέφικτη . 

   Ποτέ δεν ξαναξεκινάμε . Θα το θέλαμε . Αλλάζουμε τόπο . Αλλάζουμε σύντροφο . Αλλάζουμε κύκλο ανθρώπων. Αλλάζουμε εμφάνιση . Αλλάζουμε την καθημερινή ρουτίνα . Όλα τούτα είναι κρίσιμα γιατι οι αλλαγές γίνονται πάντα για κάποιο λόγο . Αλλά δεν είναι καθοριστικά τελικά ! Μέσα στο νου μας και σε όλο το σκεύος μας, το κορμί που θυμάται,  κουβαλάμε όλο το καταστάλαγμα από τον πρότερο βίο μας , σαν γαϊδουράκια φορτωμένα στην πλάτη με τα ξύλα της επόμενης εβδομάδας , ξύλα που θα καούν με τον δικό τους τρόπο καπνίζοντας το αύριό μας με τα τεκμήρια του παρελθόντος μας . 

   Ποτέ δεν ξαναξεκινάμε . Ευκαιρίες μας δίνονται Θεού θέλοντος και σαρκίου επιτρέποντος. Ευκαιρίες να κάνουμε τις κινήσεις μας σοφότερα. Εκείνο που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι δυστυχώς ποτέ δεν ξημερώνουμε χωρίς φορτίο στην πλάτη. Και ο βίος είναι ένας και βραχύς . 

   Θα έρχονται λοιπόν μέρες που το φορτίο των βιωμάτων μας θα ξεχύνεται πάνω στην νέα μας συνθήκη και θα την παίρνει παραμάζωμα γιατί η νέα μας συνθήκη δεν έχει ούτε ρίζες βαθειές ούτε ειδικό βάρος αντίστοιχο με τα βιώματα όλου του πρότερου βίου.

   Εκείνος που θα καταφέρει να ελέγξει την σφοδρότητα του χαρακτήρα του που ελοχεύει είναι κι εκείνος που θα μπορέσει να απολαύσει μια νέα συνθήκη με όλα τα υπέροχα δώρα της.